Zaterdagochtend op de parking van de supermarkt. 'Goed idee en handig om straks uit te rijden', denk ik, wanneer ik twee auto's met hun snuit naar voren geparkeerd zie staan. Terwijl Mo in de supermarkt verdwijnt voor een pakje roltabak, begin ik langzaam achteruit te rijden naar een lege parkeerplek. Achteromkijkend trap ik uit gewoonte op de rem. Ergernis prikt me in de rug: een dame komt de winkel uitgelopen en vindt dat ik haar niet gezien heb.

Wanneer ik geparkeerd sta, zie ik dat ze – portemonnee in de hand – zich weer weghaast richting winkel. De auto rechts naast me is haar auto, maak ik daaruit op. Een paar minuten later schuift de winkeldeur weer open en een hoogbejaarde dame tsjokt met twee volle winkeltassen naar die auto rechts van me. Ze probeert of de koffer los is. Niet dus. Ook de portemonnee-dame komt de winkel uitgelopen, blaft van aan de deur dat de koffer open is. Moeder en dochter tillen de boodschappen de auto in en ook Mo komt de winkel uit. Hij is de oude dame net drie stappen voor: samen staan ze in de smalle strook tussen beide auto's in en willen gelijk instappen. Hij aarzelt geen seconde, zet één stap verder achteruit, opent de deur van hún auto en houdt die voor de kranige vrouw open. Een gul 'asjeblief' voegt hij er nog als vanzelf aan toe. De consternatie van de portemonnee-dame gulpt over het dak van haar auto onze richting uit. Haar ogen schatten afwisselend mij in, en dan Mo en dan weer mij. 'Van wélke planeet komen die...', zie ik haar twijfelen over onze wel heel bizarre manier van doen.

Bovenstaande anekdote is slechts één staaltje van de verzuring die in Vlaanderen aan de gang is. We staan in de top-3 van de zelfmoordcijfers hoorde ik Goedele Liekens vorige week op Radio 2 zeggen. En volgens de recentste werkbaarheidsmonitor van de SERV is slechts 51% van de werknemers tevreden met zijn/haar job. Drie jaar geleden was dat nog 55%. Vlaanderens ambitie is om 60% te halen tegen 2020. We zitten duidelijk niet op koers...

Maar dan vraag ik me toch één ding af: waar wachten we nog op om er iets aan te doen? Waar wachten we nog op om massaal de bestaande tools, boeken, cursussen, werkzame methodes met bewezen effecten te gaan gebruiken?!?